Adventures

خاکستری عزیزم، اینطور به نظر میاد که دوستانی خوبی پیدا کردم ولی تجربه ثابت کرده که این مسائل به هیچ وجه پایدار نیستند و هیچ دوستی حقیقی نیست. بله همینطور که میبینی من دچار trust issues شدید هستم. به س ز اعتماد می کنم، هر چرت و پرتی که هست بهش میگم. به جوک های بی مزه اش به زور هم شده می خندم. به زور تحمل می کنم که بله منم ازت خوشم میاد و بهت اعتماد دارم و به نظرم دوست خوبی هستی. با این حال بین اون خنده های فیک من ازت می ترسم، همینطور که از خیلی ها انتطار نداشتم ولی دیدم که چطور بهای اعتمادم رو بهم پس دادن. خیلی توی حرف زدنم دقت می کنم و مراقبم حرفی نزنم که بعدا بتونی عیلهم استفاده کنی و برام مشکل ایجاد کنی. خیلی خودم رو سرزنش می کنم و میگم چرا فلان حرف رو بهت زدم نکنه پس فردا علیه من ازش استفاده کنی یا باهاش من رو قضاوت کنی. ممنونم از اون بعضی ها که چشم و گوشم رو باز کردند. از روزی که دیدمت با اولین برخوردت با خود واقعیت روبرو شدم و می دونم الان داری جوری دیگه ای رفتار می کنی تا تنها نباشی :)

He usually takes the control of the class when it comes to discussions, not giving the chance to others to participate in the class. Now, I'm quite sure he's a narcissist. However, last session I finally spoke up in the class. I raised my voice and let the words slip through my mouth and shout out my existence. I was like "did you miss my English tone since last term?" that was pretty cool in total. The class fell in silence and I could feel them trying to listen to my voice, trying to understand my mind. The teacher/ professor? She was staring at me, through her gaze I felt vulnerability and enthusaism. Then after I finished speaking, she took a moment of silence and asked anew irrelavant question which prooves that maybe she didn't get my opinion, afterall I didn't wanted to continue so I stopped talking. Others? well, they tried not to fall behind. So childlish, right? They were trying thier best to talk. He? the "third" best English speaker of the class? well, I randomly ran into him in the recent days. Those were pretty random and simply A COINCIDENCE! yeah, like destiny. I saw him in every hallways, roads. So random! So he took it seriously and decided to sit far away from me in the class. Choosing the same row of chairs but further than his former sit which is the chairs in front of me so that he''l avoid any further coincidence. Yes, I never spoke to those people but I feel some dynamics. It's like speaking through looks, gestures and vibe. I said all of these to come to this conclusion. While I was speaking I noticed so many people staring at me, espacially him. In an awkward way, imagine twisting your neck and back just to look at the back row of chairs. But that was fun I don't regret it. Besides, some are envying me since then and ignoring me for no reason eventhough I try my best to look respectful. Well. I DON'T FUCKING CARE! LET THEM IGNORE ME. it's not my first time that people ignore me, I GOT USED TO IT.

کاش اولین روزی که از زدن چنل تلگرامم احساس خطر کردم پاکش می کردم. جدا نمی دونم کسایی که از طریق چنل با من آشنا شدن و اگر توی واقعیت من رو پیدا کنند و عسی کنند من رو ملاقات کنند بعدش چی میشه؟! امیدوارم اتفاق بدی نیفته. کاملا رندوم نشونه هایی از خودم بروز دادم که یکیشون تقریبا موفق شده من رو حدس بزنه! هعی این خیلی برام آزاردهنده است. امیدوارم هیچ وقت من رو ملاقات نکنه و باهام حرف نزنه. خیلی به آبرو و این داستان ها اهمیت میدم، متاسفانه. آدمهایی که ایگنورم می کنن تخم کینه توی دلم می کارن.

برام آروزی موفقیت کن :)

پ.ن: هنگام خوندن این متن آهنگ I don't care از fallout boy رو پلی کن.