Adventures

خاکستری عزیزم، امروز بعد از امتحان که به طرز ناخواسته ای نمره متوسطی گرفتم با اینکه جزوه ها رو دوره کردم، رفتم کل عکس های قدیمی رو دیدم. عکس های بچگی جوری اند که اول حس ناکافی بودن و خیلی بدی بهم وارد می کنن. شاید به خاطر مدل مو و طرز لباس هایی هست که می پوشیدم، پس برای همینه که توی عکس ها خوب به نظر نمیام. خب مقایسه کردن هم هست دیگه... مقایسه کردن با ادمهایی که هیچ شباهتی بهشون ندارم.

وقتی که عکس های قدیمی رو نگاه می کردم خاطرات امروزم برای لحظه ای فراموش شد و انگار داشتم توی اون عکس ها برای بار دوم زندگی می کردم. نه دقیقا ولی تقریبا احساساتی شبیه به اون موقع بهم برگشت. اون احساس غم بعد بولی شدن، مقایسه های اشتباه و احساس ناکافی بودن و... وقتی که تموم عکس ها رو چک کردم و کامپیوتر رو خاموش کردم به این فکر کردم که من برای تبدیل شدن به شخصیتی که الان هستم چقدر تلاش کردم! خیلی خیلی تلاش کردم و این چقدر من رو تغییر داد. اصلا می دونی چیه، خوشحالم که این همه سختی کشیدم چون اینها منی که الان هستم رو ساختند. من از هیچی اینها رو بدست اوردم، با دستهای خودم آینده ام رو شاختم.

باعث افتخارمه که اینجا هستم، توی این دانشگاه و این رشته رو می خونم و با ادم های متفاوت و فوق العاده ای اشنا شدم و این تازه هنوز اولشه، هنوز قراره با ادم های بزرگ بیشتری برخورد کنم، جاهای بیشتری برم و شخصیت های جدیدی رو کشف کنم که هیچ وقت نمی دونستم چنین ادم ها و جاهایی می تونستند وجود داشته باشند.