حسادت
خاکستری عزیزم این روزها احساسات زیادی درونم فوران می کنند. گفته ام که دخترخاله ام به کشور دیگر رفته. من بارها سعی کردم در انظار خانواده خوب به نظر بیام ولی انگار هر چه بیشتر تلاش می کنم بی فایده است. اون از همون اول در نظر اونها خوب و محترم بوده و من جلوه خودم رو در بچگی خراب کردم و حالا دیگه قابل درست شدن نیست. حتی اگر مدرک فوق تخصص فلوشیپ فلان رشته رو بگیرم و با نامه ای از افتخارات از در وارد شم بازم من همون بچه اخموی درونگرا می مونم. این موضوع آزارم میده. من نمی تونم توی روابط اجتماعی پیشرفت کنم و دلیلش رو نمی فهمم. توی دیلی تلگرام در مورد نگرانی هام گفتم. در این مورد گغتم که از اینده می ترسم و اختیارش دست من نیست ولی بازم بهم گفتند که من احتمالا عقده/ناسپاس هستم و ذهن سمی دارم. این اولین باری که باور می کنم شخصیت سمی دارم. چقدر سخته با این دستهاش نوشتن. تا الان داشتم شیرینی درست می کردم و چون محکم با وردنه خمیر رو ورز می دادم دستهام می لرزند. شیرینی تهش خوب نشد و خیلی سقت شد و بافتش شبیه کروسان نشد. بازم شبیه دیوونه ها وبلاگ بیان رو میزارم رو حذف دوباره لغوش می کنم. خب بابا بزار حذق بشه بره دیگه! وقتی کسی نیست نوشتن اونجا بهم احساس احمقانه ای میده. حتی نمی دونم برای چی برگشتم؟ شاید چون کنجکاو بودم که اونجا چه خبره ولی الان فهمیدم چیزی جز یه جای شکست خورده بی مخاطب نیست. دیدی همه رفتن و تنها شدی؟ حالا با خبال راحت ازش بیا بیرون. نمی فهمم این وابستگی مسخره از کجا میاد :( یعنی اینقدر خوب بود؟ اینقدر دلتنگ احساس قدیمی شدی؟ تو واااقعا احمقی.
بگذریم این ترم بازم تربیت بدنی داریم. نمی دونم با کدوم استاد بردارم. می ترسم خیلی زیاد. همشون مثل همن. چرا باید دراز و نشست کابوس من باشه که هر روز براش استرس داشته باشم؟؟ با استاد قبلی بردارم؟ نه نه جلوش گریه کردم. یا اون یکی استاد بردارم؟ ای وای اینها که میگن اون سختگیر تره! چیکار کنم؟ نکنه این ترم یه اتفاق بدتر پیش بیاد؟ بازم مسخره ام کنند؟ اینقدر احمق شدم که توانایی تصمیم گیریم رو از دست دادم و دست به دامن هوش مصنوعی شدم. انگار جزئی از زندگیم شده نمی تونم ازش کمک نخوام ولی احساس می کنم باعث میشه قدرت فکر کردن خودم ضعیف بشه. نباید بعد از هر مسئله ای سریع به اون رجوع کنم. فردا انتخاب واحده و استرس دارم.
خاکستری، لطفا برام آرزوی موفقیت کن :))
این روزا اعتماد به نفسم پایینه، احساس می کنم چیزی جز یه درون گرای ساده و دست و پا چلفتی نیستم.